Een huwelijk is een gevangenis.
Je zit vast in een verhaal,
dat jullie samen hoog houden
voor jezelf
voor elkaar
en voor de buitenwereld.
Maar zoals bij elk verhaal
blijven ook in het huwelijksverhaal
heel wat dingen onbesproken.
Dingen die niet passen in het verhaal
en die niet kunnen
gezegd worden.
Ze spoken woordeloos
in de marges
en vullen de spleten
en de ruimtes
die elk verhaal laat.
Ze uiten zich
in geheime fantasieën,
in wrange grapjes
en banaal gekibbel
waarin irritatie doorsijpelt
en dat woede verbergt.
Soms uit het zich
in een stille verliefdheid,
in een stille verliefdheid,
in een geheime relatie,
in verdoken verslaving
aan internet porno
en in te veel alcohol
elke dag.
Zo was het toch bij mij.
Want zo heb ik mijn huwelijk ervaren,
als een opgesloten zijn in een verhaal.
We deden allebei
ons best om te doen alsof...
Is dat niet de essentie
van een goed huwelijk?
Verdragen wat je mist
en doen alsof
alles prima loopt.
Mijn scheiding was een bevrijding.
Eindelijk
gaven we
aan elkaar toe
dat we
in een leugen leefden.
We gaven toe
dat we al jaren
samen
het gelukkige liefdevolle paar
speelden
als volleerde acteurs.
En we speelden
het zo overtuigend,
dat ik er soms
zelf in geloofde.
Ja,
ik geef toe
dat de leugen
mij vaak troostte
en beschermde
tegen de kille leegte
en de eenzaamheid
van het leven
in deze hectische wereld.
Nu pas besef ik;
ik hield
al lang niet meer
van haar.
Ik kan het me
zelfs niet meer herinneren
wat me aanvankelijk
in haar ontroerd
heeft.
Liefde is blind,
zo wordt gezegd,
of toch minstens
slechtziend.
Ik vrees dat het waar is.