We zijn al lang een paar
en we voelen
dat we horen bij elkaar.
Onze zielen zijn verbonden
en onze harten kloppen samen.
We ademen
samen in.
En als zij uitademt,
doe ik dat ook.
Als ze wakker ligt
kan ik ook niet slapen.
En wanneer ze slaapt
als een roos,
kan je er donder op zeggen,
er liggen twee rozen
in ons bed.
Dichtbijéén.
En deze nacht
had zij een nachtmerrie
en ik werd meteen wakker.
ik nam haar
in mijn armen
en dat joeg
de monsters weg.
Toen ze vanmorgen wakker werd
kon ze zich niet herinneren
dat ze bang was geweest.
Ik heb altijd gedacht
kom maar af
regen,
en wind
en storm.
Zij en ik
zullen je verdragen.
Samen zullen we
nat worden,
en beschutting zoeken.
Vanuit onze schuilplaats
zullen we
naar de regen
kijken,
en in elkaars armen
zullen we ons warmen.
Heel ons leven
hebben we
het zo gedaan.
We hebben
onze kinderen opgevoed
en dat was niet altijd makkelijk
zeker niet...
Maar we deden het samen
en ondertussen zijn ze
volwassen geworden.
En als ze op bezoek komen
kunnen we
er van genieten
onze kinderen
bezig te zien
met hun partners
en hun kinderen.
We kijken naar hen,
en dan kijken we
mekaar in de ogen,
en zonder woorden
zeggen we dan
tegen elkaar;
ik zie je graag,
en ik ben blij
dat ik mijn leven
met jou mag delen.
Enkel met een blik,
want we hebben daar
geen woorden voor nodig.
Het is een wonder
dat we elkaar hebben
gevonden
en we zijn God
dankbaar
dat we ons leven
samen mogen leven.
Het is een cadeau.
Echt een cadeau.
Maar
nu is ze ziek.
De dokter deelde
het ons gisteren mee.
Hij keek heel ernstig
en een beetje droef.
Een spierziekte.
zei hij.
Degeneratief.
Ik weet
wat dat betekent.
Ik heb het
bij haar moeder
gezien.
Ze zal geleidelijk aan
verlammen.
Eerst zal het lopen
moeilijk gaan.
Dan zal
een rolstoel
nodig zijn.
In het begin
zal ze daar nog zelf
mee kunnen rijden,
maar algauw zal ik
haar moeten duwen.
En uiteindelijk
zal haar hart
stoppen
met
kloppen.
met
kloppen.
Stilvallen.
Die gedachte beklemt me
en ik vraag mij af
of mijn hart
nog zal kunnen kloppen,
als het hare stil staat