Betaalde liefde

Ik ben drie jaar geleden gescheiden. 
Daarvoor was ik getrouwd
en ik had een dochter.

Nu ben ik alleen. 
Ik heb een ex-vrouw
en enkel in het weekend
om de veertien dagen
zie ik mijn dochter.

Mijn ex-vrouw?
Ja, ik vraag me soms af
waarom ik met haar getrouwd ben. 
Tja, waarom trouwt een mens?  
Ik was achtentwintig,
en veel van mijn vrienden waren al getrouwd,
of woonden samen met hun vriendin. 
En ik was nog alleen.

Toen kwam ik haar tegen,
en ik leerde haar beter kennen
en ik voelde me veilig bij haar. 
We maakten plannen
voor onze toekomst samen. 

De eerste maanden
vrijden we minstens één keer per dag. 
Overal:
in bed,
in de keuken,
in de lift,
in de vrije natuur,
waar dan ook.  
Maar een jaar later vreeën we
al veel minder
en na enkele jaren
kostte het ons moeite
om ééns per maand te vrijen. 
Niet dat we mekaar minder graag zagen,
maar de sleur was ons leven binnen geslopen. 
Ondertussen hadden we ook een kind
en dat wilden we 
voldoende regelmaat 
en veiligheid geven.  
We hebben samen gekozen voor het kind
en we leefden voor het kind. 
We offerden voor haar het spel op
en versmachten zo alle spanning
die we nog hadden in ons samenleven. 
Ons samenleven werd voorspelbaar
en vreugdeloos. 

Tenminste, zo zie ik het achteraf. 
Toen voelde ik vooral de twijfel aan mezelf.  
Ik merkte dat ik mijn vrouw niet meer kon boeien,
 en dat baarde me zorgen. 
Ik vroeg me af wat er mis was met mij. 
Waarom kon ik haar 
niet meer opwinden 
zoals het hoorde? 
Waarom had ze 
geen interesse meer in vrijen? 
Ze leek nog enkel 
geïnteresseerd in haar lijn,
in haar vriendinnen
en in de zomersolden. 
Niet dat iemand iets aan ons merkte. 
Iedereen keek naar ons 
als waren we een perfect koppel. 
En in zekere zin waren we dat ook. 
Rustig en stabiel,
zacht met mekaar
en geen rimpel op het wateroppervlak.
Ik ben er zeker van
we waren niet ongelukkiger
dan het volgende koppel. 
Ik denk dat ook andere koppels
een manier moeten vinden
om te leren leven
met die rustige eenzaamheid,
die teleurstelling verbergt
en frustratie.

Anderen nemen misschien een minnares
of ze hebben avontuurtjes met de vrouw
van hun beste vriend. 
Ik koos voor een anonieme
en geheime manier
om opwinding te vinden:
betaalde liefde. 
Zo kon ik mijn huwelijk redden
en tegelijk toch als man overleven.
Tenminste, dat dacht ik. 

Later werd ik echter depressief,
en ik kwam in de psychiatrie terecht.  

Pas toen,
pas tijdens mijn opname,
is mijn vrouw erachter gekomen
dat ik in de jaren daarvoor
haar met prostituees bedroog. 

Ik had aan de psychiater
over mijn bezoeken
aan prostituees verteld. 
Hij boezemde mij vertrouwen in
en ik was blij
dat ik er met iemand
over kon spreken. 
Kort daarna nodigde hij
mijn vrouw uit voor een gesprek,
want, zo zei hij,
de tijd was rijp
om samen een open gesprek te hebben. 

In dat gesprek begon hij
over onze seksuele problemen. 
Mijn vrouw viel uit de lucht
en wou meer uitleg:
Wat bedoel je met ‘seksuele problemen’?
Voor haar was er blijkbaar geen probleem. 
Toen antwoordde de psychiater iets
over frustratie in het huwelijk
en mijn keuze voor betaalde liefde. 
Mijn vrouw was razend
en stapte zonder een verder woord buiten. 

Ik denk dat ze
rechtstreeks
naar een advocaat is gestapt,
want enkele dagen later
kreeg ik een aangetekende brief
waarin ze schreef dat ze wilde scheiden.